Πολλές παραδοσιακές ουρολογικές επεμβάσεις απαιτούν μεγάλες τομές και έχουν ως αποτέλεσμα την παρατεταμένη νοσηλεία και χρόνο ανάρρωσης του ασθενούς. Με την πρόοδο της τεχνολογίας, αναπτύχθηκε η λαπαροσκοπική χειρουργική η οποία εφαρμόστηκε επίσης και στο χώρο της ουρολογίας.

Με τη χρήση ενός μικρού ενδοσκοπίου που πραγματοποιεί και μεγέθυνση της εικόνας, αλλά και ιδιαίτερα λεπτών και μακριών χειρουργικών εργαλείων που τοποθετούνται μέσα από 3-5 μικρές τομές, ο χειρουργός μπορεί να πραγματοποιήσει ένα ελάχιστα επεμβατικό χειρουργείο. Με τον τρόπο αυτό μπορεί να αντιμετωπισθεί ένα μεγάλο εύρος ουρολογικών παθήσεων.

Η τεχνική προσφέρει τα ίδια διαγνωστικά και θεραπευτικά οφέλη με την ανοικτή χειρουργική. Επιπλέον μειώνει στο ελάχιστο το μετεγχειρητικό πόνο, το χρόνο νοσηλείας, το χρόνο ανάρρωσης και επιτυγχάνει άριστα κοσμητικά αποτελέσματα.

 Ωστόσο, οι λαπαροσκοπικές επεμβάσεις χαρακτηρίζονται από ιδιαίτερα υψηλή τεχνική δυσκολία και ο χειρουργός χρειάζεται να πραγματοποιήσει μεγάλο αριθμό επεμβάσεων για να αποκτήσει την απαιτούμενη εμπειρία. Επιπλέον, είναι ιδιαίτερα επίπονες για τον χειρουργό, ο οποίος πρέπει να διατηρεί μια ανορθόδοξη εργονομικά στάση του σώματος του σε όλη τη διάρκεια του χειρουργείου. Τέλος, τα μακριά λαπαροσκοπικά εργαλεία απαιτούν ιδιαίτερα μεγάλη δεξιοτεχνία στο χειρισμό σε σχέση με τα απλά χειρουργικά, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια ανορθωτικών επεμβάσεων.

Όλοι οι παραπάνω παράγοντες, αρχικά περιόρισαν την ανάπτυξη και διάδοση της λαπαροσκοπικής τεχνικής, η οποία εφαρμόστηκε σε συγκεκριμένα κέντρα αναφοράς με μεγάλο όγκο περιστατικών. Στο χώρο της ουρολογίας μεγάλη επανάσταση στο χώρο της λαπαροσκοπικής χειρουργικής έφεραν η πρώτη λαπαροσκοπική νεφρεκτομή από τον Ralph Clayman το 1991  και οι πρώτες σειρές λαπαροσκοπικής ριζικής προστατεκτομής από τον Schuessler το 1997 και Guillonneau το 1998 που οδήγησαν στην παγκόσμια αποδοχή της μεθόδου από την ουρολογική κοινότητα.

Σήμερα, η λαπαροσκοπική χειρουργική εφαρμόζεται στην αντιμετώπιση πολλαπλών, ογκολογικών και μη, ουρολογικών παθήσεων, όπως παθήσεων των νεφρών, των επινεφριδίων, των ουρητήρων, της ουροδόχου κύστης και του προστάτη.

Ωστόσο, η λαπαροσκοπική χειρουργική δεν αποτελεί πάντοτε τον ενδεδειγμένο τρόπο αντιμετώπισης, και θα πρέπει να επιλέγεται με βάση την εμπειρία του χειρουργού και τις χειρουργικές ενδείξεις της νόσου.