Με τον τρόπο αυτό αντιμετωπίζεται σήμερα η συμπωματική καλοήθης διόγκωση του προστάτη αδένα με τον πιο ελάχιστα επεμβατικό τρόπο. Πρόκειται για ενδοσκοπική επέμβαση που πραγματοποιείται δια μέσου της ουρήθρας.

Αρχικά πραγματοποιείται μια επισκόπηση του κατώτερου ουροποιητικού συστήματος (ουρήθρα, ουροδόχος κύστη, προστάτης) με σκοπό την πλήρη απεικόνιση της ανατομίας και την αναγνώριση της παθολογίας του προστάτη. Με την εξέλιξη της τεχνολογίας, το προστατικό αδένωμα, που προκαλεί την απόφραξη και τη συμπτωματολογία του ασθενούς, μπορεί σήμερα να αντιμετωπισθεί με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, ανάλογα με το μέγεθος του προστάτη, τα ιδιαίτερα ανατομικά χαρακτηριστικά, την ηλικία και τη γενική κατάσταση του ασθενούς.

1. Διατομή του προστατικού αδενώματος (incision)

Κατά τη μέθοδο αυτή πραγματοποιείται στην ουσία η διατομή του αυχένα της ουροδόχου κύστης και του προστάτη σε δύο σημεία, χωρίς την αφαίρεση ιστού. Η τεχνική αυτή μπορεί να πραγματοποιηθεί αντί της κλασσικής μεθόδου εκτομής σε περιορισμένες περιπτώσεις, ιδιαίτερα σε μικρούς προστάτες (<30 κ.εκ.) χωρίς την ύπαρξη μέσου λοβού, και σε νέους ασθενείς. Ωστόσο, τα ποσοστά υποτροπής της απόφραξης και επανέναρξης συμπτωμάτων είναι αρκετά υψηλά.

2. Εκτομή του προστατικού αδενώματος (resection – TURP)

Κατά τη μέθοδο αυτή πραγματοποιείται εκτομή και αφαίρεση του αποφρακτικού προστατικού αδενώματος σε μικρά κομμάτια ιστού. Αποτελεί σήμερα τη μέθοδο εκλογής της αντιμετώπισης της υπερτροφίας του προστάτη, αφού ενδείκνυται στην πλειοψηφία των περιπτώσεων και σε προστάτες με μέγεθος 30-80 κ.εκ. Σε έμπειρα χειρουργικά χέρια μπορούν να αντιμετωπισθούν και ακόμα μεγαλύτεροι προστάτες, αλλά συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις αυξάνεται ο χειρουργικός χρόνος και η πιθανότητα επιπλοκών.

Η εκτομή μπορεί να πραγματοποιηθεί με τη χρήση μονοπολικής ή διπολικής ενέργειας, αλλά και με τη χρήση laser. Την τελευταία δεκαετία, έχει κερδίσει έδαφος η διπολική εκτομή με τη χρήση φυσιολογικού ορού πλύσεων, η οποία χαρακτηρίζεται από αντίστοιχα αποτελέσματα αλλά λιγότερες επιπλοκές από τη μονοπολική εκτομή. Ένα τέτοιο σύστημα διπολικής εκτομής είναι το σύστημα TURiS (Transurethral Resection in Saline).

3. Εξάχνωση του προστατικού αδενώματος

Κατά την εξάχνωση ο προστάτης στην ουσία ¨λιώνει¨ από τη θερμική ενέργεια που προκαλείται. Μπορεί να πραγματοποιηθεί είτε με τη χρήση διπολικής ενέργειας, είτε με τη χρήση laser (Greenlight, Thulium). Δεν παραμένει υλικό για βιοψία, κάτι που αποτελεί μειονέκτημα της μεθόδου, αφού δεν μπορεί να αποκλειστεί η συνύπαρξη καρκίνου του προστάτη. Τα αποτελέσματα της μεθόδου δεν είναι επιβεβαιωμένα στη βιβλιογραφία, και ειδικά σε προστάτες μεγάλου μεγέθους (>100 κ.εκ.) η μέθοδος αντενδείκνυται.

Επίσης, τα δυσουρικά ενοχλήματα αποτελούν πρόσθετο μειονέκτημα της συγκεκριμένης τεχνικής. Επειδή όμως επιτυγχάνεται άριστη αιμόσταση, η μέθοδος αυτή ενδείκνυται κυρίως σε υπερήλικες ασθενείς, ή σε ασθενείς που δε μπορούν να διακόψουν την αντιπηκτική τους αγωγή.
 

4. Εκπυρήνιση του προστατικού αδενώματος

Κατά τη μέθοδο αυτή πραγματοποιείται εκτομή ολόκληρου του προστατικού αδενώματος, δια μέσου της ουρήθρας, σε ένα έως τρία κομμάτια με τη χρήση laser (HoLEP, ThuLEP), ή διπολικής ενέργειας (BipoLEP). Στη συνέχεια το αδένωμα κατακερματίζεται και αφαιρείται με τη χρήση ενός ειδικού ενδοσκοπικού εργαλείου (morcellator).

Η μέθοδος εφαρμόζεται ακόμα και σε πολύ μεγάλους προστάτες (> 100 κ.εκ.), προσφέρει άριστη αιμόσταση και λειτουργικά αποτελέσματα, και πιθανότατα θα αντικαταστήσει την παραδοσιακή μέθοδο εκτομής στο μέλλον. Κρίνεται όμως απαραίτητη η ειδική εκπαίδευση και χειρουργική εμπειρία του ουρολόγου αφού η συγκεκριμένη μέθοδος έχει ιδιαίτερα υψηλό επίπεδο δυσκολίας και απαιτεί άριστη γνώση της ανατομίας.

5. Πειραματικές τεχνικές (Urolift – Rezum – Aquablation)

Οι τεχνικές αυτές φαίνεται να είναι λιγότερο επεμβατικές από τις καθιερωμένες μεθόδους αντιμετώπισης της υπερπλασίας προστάτη, αφού μπορούν να πραγματοποιηθούν στο εξωτερικό ιατρείο, και χωρίς την ανάγκη νοσηλείας του ασθενούς. Δεν υπάρχουν όμως στοιχεία από τη βιβλιογραφία που να ενισχύουν την εγκυρότητα των αποτελεσμάτων των μεθόδων αυτών.

Επιπλέον, ειδικά οι τεχνικές Urolift και Rezum, δεν ενδείκνυνται για όλες τις περιπτώσεις και εφαρμόζονται σε επιλεγμένους ασθενείς. Ως εκ τούτου,  δεν αποτελούν ακόμα καθιερωμένες μεθόδους της καθημερινής κλινικής πράξης και θα πρέπει να εφαρμόζονται μόνο σε κέντρα υψηλού όγκου περιστατικών ή στο πλαίσιο κλινικών μελετών.